De laatste der Mohikanen.
Zo noemde we mijn lieve oom De laatste persoon van het gezin van mijn moeder die nog leefde.
De lieverd die altijd een steunpilaar is geweest in het leven van mijn moeder, mijn broer en mij.
Toen ik 14 jaar oud was overleed mijn vader in en na traumatische omstandigheden.
Mijn moeder, mijn broer en ik werden opgevangen door familie. Mijn broer kwam bij deze oom te wonen. Mijn moeder en ik gingen voor enkele maanden naar mijn tante en mijn oma.
Tot er een nieuw huisje beschikbaar kwam en wij daar gingen wonen.
Gebroken maar klaar voor een nieuwe start.
Met vallen en opstaan is dit gelukt.Â
Mijn oom en tante waren er altijd. Soms aan de zijlijn maar altijd attent enÂ
liefdevol voor velen.
Mijn tante is een aantal jaar geleden overgegaan. Een groot gemis voor velen en vooral voor mijn lieve oom.
Wanneer hij bij ons op de koffie kwam en hij sprak over haar ging Ylva onze witte herder elke keer naar hem toe om hem te troosten.
Nu is ome Sjef overgegaan naar zijn lieve Betsy.
Lieve ome Sjef, de laatste der Mohikanen, ik wens je alle goeds toe en tot ziens 💚 🥲